மழைக்கால இரவுகள்..

ஒரு மழை கால இரவில்தனிமையில் சென்று கொண்டு இருந்தேன்..சில நினைவுகளின் சில தூரல்களுடன்..என் மனதில் அழமாய் படிந்து விட்ட உன் நினைவுகளுடன்..
என் நினைவு அலைகளை காலில் பட்ட நீர் அலைகள் கலைத்தது..

யாரோ இருவர் தூரத்தில் குடை பிடித்து நிற்கின்றனர்..இன்னும் சிலர் வண்டியில் வேகமாய் செல்கின்றனர்..
“சோமாரி பாத்து போக மாட்டியா”..திட்டியவனை பார்த்து சிரித்தேன்..
“மூஞ்ச பாரு”..மறுபடியும் சிரித்தேன்..

இன்னும் தூறல் வேகமாக..மழையாக..
சாலையில் அனைவரும் ஒதுங்க..
என்னை மட்டும் இன்னும் வேகமாக வழி நடத்தி கொண்டு இருந்தது உன் நினைவுகள்..
நடந்தேன்..
சாலையின் பள்ளத்தின் கால் வைத்து குப்புற விழுந்தேன்..ஓடி வந்த சில பேர் தூக்கி விட்டனர்..

“தம்பி பாத்து போலாம்ல” ..தூக்கி விட்ட பெரியவர் என்னை பார்த்து சொல்ல .. மறுபடியும் சிரித்தேன்..
பக்கத்தில் இருந்த பூத்தில் ஒரு பெண்
” ஏன்டா போன் பண்ண மாட்டியா செல்லம்”..ஆமாம் பெண் தான் ..உற்று பார்த்த என்னை பார்த்தாள்..
”சரி வீட்டுக்கு போய் Missed call கொடுக்குறேன் பேசு தெரியுதா”..மறுபடியும் அவள்..போனை வைத்து விட்டு..என்னை பார்த்தாள்..சிரித்தேன்..அவள் முறைத்தாள்..

சேறும் சகதியும் பரவி கிடந்த சட்டையுடன் எங்கோ நின்று கொண்டு இருந்தேன்.. மொபைல் சிணுங்கியது..எடுக்க முயன்றேன்..இல்லை..

“போன் இந்தங்ண்ணா..ஒரே சேத்து தண்ணி..அதான் தொடச்சேன் இந்தாங்க”..அழுக்கு சட்டை பையன்..
மொபைல் லை என் கையில் தந்தான்..மொபைல் சிணுங்கி கொண்டு தான் இருந்தது..எடுத்தேன்..

அப்பா “எங்கடா இருக்க..மழை நல்ல பெயுது..சீக்கிரம் வந்துடுவில்ல..”
“ம்ம்ம்…”
மொபிலை அணைத்தேன்..

“தம்பி இந்தப்பா “.. தூக்கி விட்ட பெரியவர் கையில் டீயுடன் நின்று கொண்டு இருந்தார்.வாங்கி கொண்டு அவரை பார்த்து சிரித்தேன் டீக்கடையில் நின்று கொண்டு இருந்தோம்.
“தம்பி பாத்து போப்பா”.. என்றார்..
மறுபடியும் நடக்க தொடங்கினேன்..

”ஏய் செல்லம் சீக்கிரம் போடா மழை இன்னும் அதிகம் ஆவும் போல இருக்கு”..உன் குரல் என்னை பின் தொடர்ந்தது..

வீட்டு கதவை திறந்தேன்..
அப்பா பார்த்தார்..
“என்னடா இந்த கோலத்துல வர”..வாசலுக்கு போனவர் திரும்பி வந்தார்..
“பைக் எங்கடா”..
“பஞ்சர்”..உள்ளே போனேன்..

தம்பி எதிர்பட்டான்..சிரித்தேன்..வேகமாக போன என் தம்பி அப்பாவிடம் கத்தினான்..
அறையில் நுழைந்தேன்..குளித்தேன் ..துணியை மாற்றினேன்..
அப்பா வந்தார்..
” சாப்டியடா”..
“ம்ம்ம்ம்”..
அப்பாவை நோக்கினேன் அவருடைய கண்கள் தழும்பி இருந்தது..

கதவை சாத்தி விட்டு சென்றார்..பாயயை விரித்து படுத்தேன்..திரும்பினேன்.. அருகில் நீயும் படுத்து இருந்தாய்..

“ஏன்டா செல்லம் தூக்கம் வரலியா”..
“ம்ம்ம்ம்”..மறுபடியும் நான்..
“கண்மூடி எந்த சிந்தனையும் இல்லாம தூங்கு தூக்கம் வரும்..”

இன்று அவளிடம் எப்படியாவது சொல்லி விட வேண்டும்..

“யே”..
“என்னடா”..
“என்னால ரெண்டு பேர மட்டும் அவளோ சீக்கிரத்துல மறக்க முடியாதுடி”..
“தெரியும்.. ஒன்னு சின்ன வயுசுல செத்து போன உங்க அம்மா”..
“இன்னொன்று..”
"3 மாசத்துக்கு முன்னாடி செத்து போன நான் கரெக்டா”..
“ம்ம்ம்ம்..”

அவளும் அதை உணர்ந்து தான் இருந்தால் போல் இருக்கு..
கலங்கி இருந்த அவள் கண்களை துடைத்து விட்டேன் ..ஏனோ இந்த முறை என்னால் எப்போதும் போல் சிரிக்க முடியவில்லை ..