கொஞ்சம் சீரியஸ், கொஞ்சம் சினிமா, கொஞ்சம் கவிதை-3

கொஞ்சம் சீரியஸ் :

இனிமேல் இவர்களை பற்றி எழுத கூடாது என்று இருந்தேன் ஆனால்முடியவில்லை..தன்னை அறிவாளிகளாக மட்டுமே முன்னிறுத்துவதிலும், தமிழ்சமுகத்தின் மீது எப்பொழுதும் குறை சொல்லி கொண்டு இருப்பதிலும்இவர்களுக்கு என்ன திருப்தி என்பது கொஞ்சம் மனோதத்துவரீதியாக யோசித்தால் அதற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட காரணம் மட்டும் என்னால் சொல்லமுடியும் ஆனால் அது இப்பொழுது வேண்டாம்..

சீரியஸ் ஆக காரணம் ஓன்று:

தேக்கடியில் நடந்த படகு விபத்துக்கு காரணம் அங்க சுத்தி இங்க சுத்தி இப்ப அந்தஅறிவாளிகள் காரணம் சொல்லுவது அது சென்னையில் தயாரிக்கப்பட்ட படகுஎன்றும் அதனால் தான் அப்படி ஆச்சு என்றும். கடைசியாக "ம்ம்ம்..தமிழ்நாட்டுல இருந்து போட் அனுபிச்சு சாக அடிச்சிட்டிங்க"..என்றுஎன்னிடமே சொல்லுகிறார்கள்..

காரணம் ரெண்டு:

எதோ ஒரு விஷயத்தை நண்பர் அறையில் நானும் அவரும் விவாதித்து கொண்டு இருந்தப்பொழுது அங்கே இருந்த அறிவாளி ஒருவர் சம்பந்தமே இல்லாமல் என்னை பார்த்து ஒரு கேள்வி கேட்டு அதற்கு அவரே சொன்ன பதில்.."இதுஎல்லாம் எங்கே உங்களுக்கு தெரிய போகிறது..அது எல்லாம் தமிழ்நாட்டு மக்கள் தெரிந்துக்கொள்ள இன்னும் ஒரு ஐம்பது ஆண்டுகள் ஆகும்".. என்றார்..இத்தனைக்கும் அவர் கேட்ட கேள்வி ரொம்ப சாதரணமான ஒரு கேள்வி தான்..

எங்கே இருந்து இவர்களுக்கு நம் மீது இப்படி ஒரு எண்ணமும் காண்டும்..நான் அறிவாளிகள் என்று சொல்லுவது யாரை என்பது புரிந்து இருக்கும்..நான் பார்த்த வரையில் நிறைய அறிவாளிகளுக்கு இதேப்போல் எண்ணம் இருக்கின்றது..

சத்தியமாக தனிப்பட்ட முறையில் எந்த காண்டும்அவர்கள் மேல் எனக்கு இல்லை..நல்லவிதமாகவும் பழகுகிறார்கள்..ஆனால் எல்லா சமயத்திலயும் வாலை நிமிர்த்த முடிவதில்லை.

கொஞ்சம் சினிமா:



The shining .."ஹாலி பாலி" எழுதிய விமர்சனம் அப்பொழுதே படம் பார்க்க தூண்டியது.ஆனால் இப்பொழுது சமிபத்தில் தான் பார்த்தேன்.."டேய்.. Horror ஃபிலிம்னா இப்படி தாண்ட இருக்கணும்" என்று சொல்லாமல் கொள்ளாமல் ஒரு நெத்தியடி அடித்து இருக்கிறார் அதன் இயக்குனர் அப்பொழுதே(1980) . இது வரை நீங்கள் எது மாதிரி ஹாரர் அல்லது த்ரிலர் படம் பார்த்து இருந்தாலும் கண்டிப்பாக இது வேறு ஒரு வகையான அனுபவத்தை உங்களுக்கு கொடுத்து விடும்..காட்சிகள் ஒவ்வொன்றும் ஒளிப்பதிவும் மற்றும் ஒலிப்பதிவும் நம்மை இணைந்து கொண்டு மிரட்டி இருக்கின்றன...அருவெறுக்கதக்க காட்சிகள் எதுவும் இல்லாமலேயே மூன்று பிரதான கேரக்டர்களை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு அவர்கள் நம்மை மிரட்டி இருப்பது பிரமிப்பை ஏற்படுத்துக்கிறது. படம் பார்க்கும் நமக்கும் உளவியல்ரீதியாக அந்த திரைக்கதை அமைப்பு ஒரு பாதிப்பை ஏற்படுத்தி அந்த கதையின் ஊடே அழைத்து செல்வது தான் இந்த படத்தின் வெற்றி..
அந்த சிறுவன் அந்த "சகோதிரிகளை" பார்ப்பது, நம் புருஷன் விடிய விடிய அப்படி என்ன தான் உக்கார்ந்து டைப் பண்ணிட்டு இருக்கான் என்று அந்த பெண்மணி அந்த பேப்பரை பார்ப்பது(சில பதிவர்கள் வீட்டுல கூட இதே மாதிரி நினைக்க வாய்ப்பு உண்டு), அந்த சிறுவன் RedruM என்ற வார்த்தையை கண்ணாடியில் பார்த்து கொண்டே அலறுவது இப்படி நிறையா காட்சிகள் அட்டகாசம் குறிப்பாக க்ளைமக்ஸ்.

கொஞ்சம் கவிதை:

நான் மீட்டிய வீணையில் அன்று மட்டும்
அபஸ்வரம் இல்லாமல் நல்ல ஸ்வரம்..
உற்றுபார்கையில் வீணை கம்பிக்கு இடையில்
உன் முடி கற்று..