கடந்து வந்த 'மனிதர்கள்'

நம் கூடவே இருக்கும் மனிதர்களை விடவும் சில சமயம் வினாடிகளில் நம்மை கடக்கும் மனிதர்கள் கூட அவர்களின் செய்கைகளினால் நம் மனதில் அழமாக இடம்பிடித்து விடுவர்.

எல்லா இடத்திலும் நல்ல மனிதர்கள் நிறைந்து இருக்க தான் செய்கின்றனர் என்ன சிலப்பேர் அவர்களின் நல்ல செய்கைகளை வெளிப்படுத்தி கொள்வதில்லை இல்லை அதற்கான வாய்ப்புகள் அமையமால் போய் விடுகின்றது. வெளிப்படுத்துப்பவர்கள் காலங்களை தாண்டி நிற்கின்றனர்.

அப்படி நான் கடந்து வந்த சில நிகழ்வுகள், அந்த நிகழ்வுகளின் தாக்கத்தினால் என் மனதில் தங்கிவிட்ட 'சில பெயர் தெரியா' மனிதர்களை பற்றிய பதிவு தானிது.மூன்றே மூன்று சம்பவங்களை மட்டும் இங்கே ஆண்டுகளின் அடிப்படையில் கொடுத்துள்ளேன்..

1995

குடும்பத்தோடு உறவினர்கள் சிலரும் சேர்ந்து ஒரு நான்கு நாட்கள் சுற்றுலாவிற்கு சென்றிருந்த சமயம். வால்பாறை, டாப்-ஸ்லிப்பை பார்த்துவிட்டு பழனிக்கு சென்றுக்கொண்டு இருந்தோம்.

தளி என்ற ஊரின் அருகில் செல்கையில் சரியாக நாங்கள் சென்ற வேனின் மீது வந்து மோதியது ஒரு லோக்கல் பஸ். எங்கள் வேன் ஓட்டுனரின் சாதுர்யமான டிரைவிங்னால் பெரும் விபத்தை தவிர்த்து விட்டாலும். எங்கள் எல்லோருக்கும் சில காயங்களும் அடிகளும் ஏற்ப்பட்டு இருந்தது.சென்ற வண்டியும் மிகுந்த சேதம் அடைந்து இருந்தது.

அப்பொழுது அந்த ஊர்காரர்கள் காட்டிய வேகமும் அன்பும் மறக்கமுடியாது என்றாலும் குறிப்பாக எங்கள் எல்லோரையும் அவர் வீட்டில் கொண்டுப்போய் தங்கவைத்து எங்களுக்கு வேண்டிய உதவிகளையும், சாப்பாடும் அளித்த ஒரு பெண்மணியும் அவரோடைய மகனையும் (அப்பொழுது சிறுவன்) மறக்கவே முடியாது. நாங்கள் யார் எந்த ஊர் என்று கூட அவர்களுக்கு தெரியாது ஆனால் அவர்கள் அந்த சமயத்தில் வெளிப்படுத்திய அன்பும் எங்களிடம் காட்டிய பரிவும் சத்தியமாக வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது.

நாங்கள் கிளம்பும்வரை அந்த அம்மாவும், சிறுவனும் உடனிருந்து எங்களை உடுமலைக்கு பஸ் ஏற்றிவிட்டு தாங்கள் வந்த மிதிவண்டியில் திரும்பி சென்றனர்.அப்பொழுது இருந்த தொலைதொடர்பு வசதியினாலும், அதன்பின் அந்த பக்கம் போவதற்கான வாய்ப்புகள் எங்களுக்கு இல்லாமல் போனதாலும் அந்த நல்ல உள்ளங்களை மறுப்படியும் காணும் வாய்ப்பு எங்களுக்கு இல்லாமலே போனது.

2001

சென்னை ஆதம்பாக்கத்தில் ஒரு கோர்ஸ் பண்ணி கொண்டிருந்த சமயம். பழவந்தாங்கல் ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி நங்கநல்லூர் செல்வதற்கு முன்பு அருகிலிருந்த கடையில் 'டீ' சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தேன். சற்றே வயதான ஆணும்,பெண்ணும்(தம்பதியர்!!) அங்கே நின்று கொண்டிருந்த அனைவரிடமும் "நாங்க வெளியூர் காசை தொலைத்துவிட்டோம் "எதாச்சும் சாப்பிடனும்" காசு இருந்தால் கொடுங்கள்" என்று கேட்டுக்கொண்டு இருந்தனர்.

என்னையும் சேர்த்து அவர்களை பிச்சை எடுப்பவர்கள் என்று எண்ணியும் அங்கே 'பிச்சை' போடும் மனநிலையில் யாருமே இல்லாதிருந்த காரணத்தினால் யாரும் அவர்களை கண்டுக்கொள்ளவில்லை. ஆனால் அந்தப்பக்கம் ரயில்நிலையத்தில் இருந்து வந்த பெண்மணி அவர்களை பார்த்து 'காசு எல்லாம் கொடுக்கமாட்டேன்' வேண்டுமென்றால் நானே சாப்பாடு வாங்கி தருகிறேன் என்று பக்கத்தில் இருந்த கடைக்கு அழைத்து சென்று சாப்பாடு வாங்கி தந்தார்.

அதன்ப்பிறகு அந்த வயதான ஆளை பார்த்து "இப்படி ஒரு வயதான பொம்பளையும் உடன் வைத்துகொண்டு போறவங்க வரவங்ககிட்ட காசு கேக்குறிங்க?!.நீங்க சொன்னத உண்மைன்னு நம்பிதான் உங்களுக்கு சாப்பாடு வாங்கிதந்து இருக்கேன்..இதுக்கபுறம் உங்க ரெண்டு பேரையும் நான் இப்படி பார்க்கக்கூடாது என்று சொன்னவர் அவர்கள் கையில் ஊருக்கு போவதற்கு கொஞ்சம் காசும் கொடுத்துவிட்டு சென்றார். சொல்வது கொஞ்சம் செயற்கையாக இருந்தாலும் அவர் என் கண்ணில் இருந்து மறையும் வரை அவரை பார்த்துக்கொண்டு தான் இருந்தேன்.

2003

வட இந்தியா கல்லூரி சுற்றுலா சென்று இருந்த சமயம். சண்டிகரில் 'பிஞ்சூர்' பூங்காவில் எங்களின் சில மாணவர்களுக்கும் அங்கே பணிப்புரிந்து கொண்டு இருந்த சில அடாவடி பணியாளர்களுக்கும் இடையில் 'ஒரேயொரு மாங்காய்' தெரியாமல் பறித்ததற்காக செம ரகளை.


எங்களை அடிக்க வந்ததோடு இல்லாமல் கத்தியை கொண்டு மிரட்டும் அளவுக்கு போனது. அந்த சமயத்தில் அங்கே சுற்றிப்பார்க்க வந்த ஒரு குரூப் டெல்லி பசங்க எங்களுக்கு சப்போர்ட் பண்ணி அவர்களோடு கிட்டத்தட்ட ரத்தம் வருமளவுக்கு சண்டை போட்டு..எங்களை பூங்காவின் வெளியே பத்திரமாக அழைத்துக்கொண்டு வந்து விட்டனர்..நாங்கள் மருத்துவமனைக்கு அழைத்தும் வராமல் "நாங்க லோக்கல் பசங்க தான் எங்களுக்கு ஒன்னும் பிரச்னை இல்லை..இனிமே நாங்க பாத்துக்கிறோம்..நீங்க கிளம்புங்க..உங்க சுற்றுலா இதனால் பாதிக்ககூடாது என்று சொல்லி எங்களை வழியனுப்பி வைத்தனர். அவர்களையும் மறக்க முடியாது.