தண்டனை காலங்கள்

இந்த பெருமழை எதையும் கரைக்கும் வல்லமை பெற்றதாக இருப்பின் என்னுள் நான் கரைத்துவைத்து இருக்கும் பாவத்தை அடியோடு கரைத்துவிட நான் ஆண்டவனை வேண்டுகிறேன்.

வெகுநேரம் அடித்து சாய்க்கும் பேய் மழையில் நனைந்துக்கொண்டு இருந்தேன்..மழையோடு சேர்ந்துக்கொண்டு என்னை வாட்டி வதைக்கும் சிந்தனைகளும் சிதறிக்கொண்டு இருந்தது..எனையறியாமல் கடவுளை கூப்பிடுகிறேன்..செய்த பாவத்துக்கு மனமாற அவனிடம் மண்டியிட்டு கதறியழுகிறேன்..கொஞ்சம் ஆறுதல் கிடைப்பதைப்போல் இருந்தாலும் மறுப்படியும் பாவசிந்தனைகள் வலுப்பெறுகின்றன..

உண்மையில் கடவுள் இருந்திருந்தால் என்னை அந்த காரியத்தை செய்ய வைத்திருப்பானா, நான் செய்த தப்புக்காக இத்தனை வருடங்கள் சிறைத்தண்டனை அனுபவித்தப்பின்னும், 'இல்லை, நீ மனம்மாற அனுபவிக்க வேண்டிய தண்டனை இதுவல்ல..சிறையை விட்டு வெளியேப்போ இதை விட பெரிய தண்டனையை உலகம் உனக்கு கொடுக்கும்' என்று ஆண்டவன் முன்னாடியே தீர்மானித்து வைத்திருப்பான்போல்..இந்த இடத்தில தான் ஒருவனை இந்தளவு வதைக்கும் கடவுளின் இருப்பின்மேல் இன்னும் சந்தேகம் வலுக்கிறது..சிந்தனைகள் மறுப்படியும் பின்னோக்கி நகர்கின்றன..

வயலுக்கு வரப்பு வெட்டுவதில் ஆரம்பித்தது 'அவனுடுனான' என்னுடுய பிரச்னை..நாளொரு வண்ணமாக பலரூபத்தில் விஸ்வரூபம் எடுத்து என்னில் இருந்த வன்மத்தை இன்னும் ஆழமாக வேர்ப்பிடித்து வளர செய்திருந்தது. எல்லாத்துக்கும் மேலாக மோட்டார் ரூமிற்கு திருட்டு மின்சாரம் எடுத்த விஷயத்தில் கையும் களவுமாக பிடிபட்டப்பொழுது..அவன் தான் அதற்கு காரணமாக இருந்திருக்கக்கூடும் என்று தோன்றிய எண்ணங்கள்..மூளையின் ஒவ்வொரு செல்லிலும் அவன் மீதான குரோதத்தை படிய செய்திருந்தது..மேலும் கூட்டாளிகள் போதையின் உச்சத்தில் எரிந்துக்கொண்டிருந்த நெருப்பை இன்னும் ஊதி பெருதாக்கி இருந்தார்கள்..எப்பொழுது வயலுக்கு மறுப்படியும் போனேன் என்றுக்கூட நினைவில்லை..அனால் அவன் தலையை என் மம்பட்டி பிளந்துது மட்டும் நினைவிருக்கிறது..போலீஸ் பிடித்தது..கோர்ட்..ஆயுள்..சிறை..இதோ கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன் விடுவித்து வெளியே வந்தும் விட்டேன்..

மரண தண்டனையே கொடுத்திருக்கலாம் இப்பொழுதுப்படும் என் வேதனையை விட என்று நினைக்க ஆரம்பித்து சில நாட்கள் முடிந்துவிட்டன..ஒரு விடுதலையான கைதியை சமூகம் பார்க்கும் பார்வையை சிறையிலிருக்கும் பொழுதே ஓரளவு யூகித்து வைத்திருந்தேன்..ஆனால் குடும்பத்திலிருந்தே முற்றிலுமாக நிரகரிக்கப்படுவேன் என்று நினைத்துக்கூட பார்க்கவில்லை.பெற்றோர்கள் என்னைபெற்ற பாவத்தை என்றோ மரணத்தை தழுவி போக்கிகொண்டனர்.இருப்பவன் தம்பி மட்டுமே,அவன் மட்டும் என்ன விதிவிலக்கா, என் தம்பியின் சிறு வயது மகன் கூட என்னை 'கொலைக்காரனாக' தான் அறிந்து உள்ளான்..

நான் சமுகத்தின் பார்வையில் தண்டனையை அனுபவித்து வந்தப்பின் கூட குற்றவாளியாக தான் தெரிகிறேன் என்ற வலியை விட..'அவனி'ன் குடும்பத்தின் இன்றைய நிலைமை எனக்கும் ஏற்ப்படுத்தும் வலி தான் என்னை நிலைகுலைய செய்தது..

அன்று ஓரளவு நன்றாக இருந்த குடும்பம்..இன்று சிதைந்துப்போய் உள்ளது..அவனின் பெண் தையல் வேலைக்கு போவதும், ஊதாரியான பையன் ஊரை சுற்றி வருவதும் அவர்களின் வறுமையை பறைசாற்றியது..அவன் மனைவி வீட்டினுள் முடங்கி போயிருக்ககூடும்.

அன்றுகூட நான் தெருவில் நடந்துபோய் கொண்டு இருக்கையில் அவனிடம் ஒரு பெரியவர் 'உங்க குடும்பம் சீரழிஞ்சதுக்கு காரணமே இவன் தான்'..என்று என்னை கைகாட்டியது அவன் வன்மத்தை மேலும் வளர்த்திருக்கும்..அந்த வன்மமே என்னை அவனிடம் ஒரு உதவிக்கு கூட நெருங்க விடாது என்பதை நான் நன்கு அறிவேன்..இந்த சிந்தனை தான் நான் செய்தது தப்பு என்பதை தாண்டி ''மிகப்பெரிய பாவம் செய்துவிட்டேன்'' என்பதை மறுப்படியும் மறுப்படியும் எனக்கு உணர்த்திகொண்டு இருந்தது.

ஆறுதல் சொல்ல நண்பர்கள் கூட இல்லாத இந்த இரவில் மழையோடு சேர்ந்து நானும் அழுதுக்கொண்டு இருக்கிறேன்..நடுமண்டையில் விழுந்த அடி சிந்தனையை கலைத்து இருந்தது..திரும்பவதற்குள் மின்னல் கழுத்துக்குள் இறங்குவதைப்போல் சுளிரென்று ஒரு வெட்டு..ரத்தம் வழிந்தோடும் என் பார்வையில் மங்கலான உருவத்தில் 'அவனின்' மகன் இன்னும் ரெண்டு பேரோடு அவன் பகையை தீர்த்து கொண்டிருந்தான்..சாவை நோக்கி வெகு வேகமாக விரைந்துக்கொண்டு இருந்தேன்..'நாளை இதேப்போல் நீயும் குற்றத்தை உணரும் ஒரு தருணம் வந்தால்'..என்று நினைத்தபொழுது எனக்கு அவன் மேல் பரிதாபமே வந்தது..


இருந்தும் ஒன்றை உணர்ந்தேன்..எல்லா மரணங்களும் சொர்க்கத்தில் தான் நிச்சயிக்கப்படுகின்றன வாழ்க்கை என்னும் நரகத்தில் இருந்து விடுப்பட.எனக்கு பாவ விமோசனம் தந்த 'ரட்சகன்' அவனின் மகன்..கடவுள் இருக்கிறார் என்று தான் நினைக்கிறேன்.